dibêm: em Kurdên Bakurî li deviya çaterêyekê ne. Şaxek, bi hemû amrazên meşrû ber bi têkoşîneke nû diçe. A din, (a carî) li ser rêya "terorî"/ krîmînal dewamkirin e.
A dawî, dev ji têkoşînê berdan û ber bi ne'metên dinyayê çûyîn e. Ango, qebûla asîmîlasyonê ye.
Rêya yekem, vedamezrandinê divê. Wek îskana nîvçe; pêşî divê ava heyî bê valakirin, paşê ji nû ve dest bi tijekirinê bê kirin. Bo min, rêya tekane ev e. Ne ku niha vê dibêjim, qet nebe bîst salan vir ve heman tiştî dibêjim.
Rêya duyem, a kes, rêxistin, partî û dewlet dixwazin e. Çiku terorîzekirina têkoşîneke meşrû, herî zêde li îşê wan tê.
Rêya sêyem, qebûlkirina asîmîlasyonê û windabûnê ye, ku her tişt li aliyekî, helbet ne tiştekî hêsan e.
A rast, neyar û nedostên me (ên navxweyî jî) dixwazin bi şiklekî ji Kurdan xwe xelas bikin. Lê him çiku ne pêkan e him jî çiku dixwazin dest ji berjewendiyên xwe bernedin çiqas zêde bajo û di rojevê de bimîne bo wan baştir e.
No comments:
Post a Comment