ew xaniyên tên hilweşandin

ez di van xaniyan da çêbûm, di van de heya çend saliya jiyam.

ez ji zû ve çûbûm, êdî wan jî xatir xwest.

ev xanî, li gundê Qamûşli a Semsûrê ne.

Xaniyên mala Remezanê Awî Îsmê ne.

Remezan bavê min ê çil û hinek salan e. 😊

dixwazim, bi îzna we, hinek tiştan binivîsim.

Erê lê, ma meriv çend caran hilweşîna xaniyên xwe dibîne!?

wek min gotî, ez û hemû xwişk û birayên xwe di van xaniyan de çêbûn.

Nebêjin, çend in? 😊

ev xanî, şahidê bîranînên min ên 'ewilîn in.

dixwazim çendekan li vir rêz bikim.

*di du saliya xwe de ev xanî şewatîn. ez dabûm ber nanê sêlê ê ku ji şewatê xelas kiribûn.

min hêj nikaribû bimeşim.

ên kanibûn hewl didan agir vemirînîn, min jî ew nanê hişk kirtik bi kirtik jê dikir, diavête devê xwe.

*temençeyeke bavê min hebû, dema min dît, dibe ku du-sê salî bim.

êdî pasikî bûbû.

paşê ew çi bû, nizanim.

heya êpê salan min digot qey ê ji derekê derkeve, çû û çû.

*piştî di sala 12 ê Îlon a sala 1980yan derbe çêbû, leşker bi cemseyan li gundan li silehan digeriyan.

rojeke ku leşker hatibûn gund, bavê min kincên xwe ên bajêr li xwe kirin, derket û ber bi bêndera gund çû.

leşkerekî bi çirpiyekê li piştê xist. ez li hewşa van xaniyan bûm.

*Matora me a siftê şevekê hate ber van xaniyan.

*Bekir ê xêrnedî, li hewşa van xaniyan hate şuştin.

welhasil, heya xortaniya xwe min gelek tişt li vir jiyîn.

paşê ji gund jî û ji bajêr jî derketim.

îsal, temam sîh sal e.

êdî herim jî dê ew nebin.